Cisza tłumów

Ludzi nie obchodzi Twoje szczęście

Między tłumów milczeniem i głosem skłamanym

Tułam się sam, lecz czasem też z Tobą

Nie widać wyjścia

Alternatywa kłamie

Krąg zamknięty, iść do światła

Krąg otwarty, stanąć w miejscu

Ciągle narzekanie i ciągły zgrzyt świadomości

Chce być wolny, chce być wolny

Krzyczy rozdarte serce

Już nie raz ranione strzałą Amora

Bądź ze mną, tylko bądź przy mnie

Nie daj mi zatracić się w myślach, że zginę

Zginę i zgniję pod stopami tłumu

Podaj rękę i ciągnij, ciągnij

Na szczęścia polanę

Na szczęścia przestrzenie

Zapomnieć, że żyje

Zapomnieć co się dzieje…

Nadzieja

Matka głupich, lecz każdy w nią wierzy

Daje siłę na chwile, by znów uderzyć

Nie ma w niej blasku radości i szczęścia

Budzi w nas wiarę i czyni silnymi, lecz

Gdy nas zawiedzie…

Zostawi bez słowa…

Porzuci na wieki…

Chce walczyć za słowa, za miłość i pokój

Bez niej umrzemy

Nie będzie powrotu…

Czego mamy się bać?

Że nie znajdziemy odpowiedzi?

Nie dotrzemy do celu?

Zostaniemy tu sami?

Będę wierzył do końca, na ślepo, bez celu…

Dopóki nie zginę, trwać będę przy dziele

Bo to mnie tu trzyma, to pcha mnie do góry

Aż w końcu się uda

Być, widzieć i żyć

To jest mój cel, drogi przyjacielu…

Pytanie

Koniec wędrówki zapłakanej matki walczącej o dobro swego syna w trudnym świecie przemocy i strachu daje ból serca przepełnionego miłością do rodziny potomka wpatrującego się w stare, niezmienne oczy matuli

Nie patrząc na strach przemierza kontynenty w poszukiwaniu konkretniej odpowiedzi na irracjonalne pytanie

Gdzie jest jego miejsce?

Pod stopą kierownika straszącego o zwolnieniu?

Tragicznej nauczycielki bez ambicji i perspektyw?

Czy chęć doskonalenia samego siebie w ogromie teraźniejszości daje nam przewagę nad resztą nudziarzy wędrujących monotonnie ścieżką do…

Do kogo?

Niebo czy piekło?

Może inny obraz życia po śmierci?

Nie ma odpowiedzi na pytania które są potrzebne, bo jaki jest cel życia?

 Robić to co każą i czekać na „Sąd Boży”?

 Może nie ma nic dalej a może jest całkiem inny świat…

Nie mamy powodów sądzić że to kłamstwo, ale też nie mamy dowodów na autentyczność naszych przekonań…

Brak oddechu

Szybkie bicie serca

Strach czy impuls do działania?

Nie wiem

Ale chce to sprawdzić…

Miłość - część II

[…] Lecz nadal idę

Mijam wielkie, stare dęby rosnące w centrum parku i myślę

Świat jest chory

Co dzień to dostrzegam

Najpierw rośnie, szybko niczym ten dąb, by zaraz stanąć w bezruchu i czekać

Na co?

Po co?

Dużo pytań, mało czasu

Coś we mnie pęka

Nie zawsze słowa są ostateczne…

Poglądy można zmienić, wystarczy impuls

Może miłość nie jest tylko bestią

Najważniejszy jest rozwój

Młoda miłość z czasem dorasta i twarda jak dąb trwa

Na wieki?

Czy coś ją może zatrzymać?

Są takie pytania, które nie mają odpowiedzi

Ilość cierpień w życiu daje drugie tyle radości

Idę i myślę

Czas coś zmienić

Moje nudne życie nigdy nie było przepełnione radością

Czas się oddać w ręce czułości, miłości i wrażliwości

To jeszcze nie koniec życia

Jeszcze nie koniec…

Miłość - część I

Podsumowanie

Idąc ścieżką, pustą i długą, wiodącą przez park, rozmyślam

Ile tu cierpienia

Ile tu radości

Tyle sprzeczności w moim życiu

Naszym życiu…

Ludzie nie widzą problemu, bo idą…

Ślepi, mali wobec ogromu rzeczywistości

Patrzmy, dostrzegajmy fakty

Miłość rani…

Najpierw czuła, miła, uderza w zmysły,

Po to, by za chwile uderzyć, niczym nie poskromiona bestia

Nie ma ucieczki, bo nie ma celu

Nie ma wolności, bo nie ma uwięzi

Jesteśmy otoczeni nicością

Miłość jako cel życia oraz jako utrapienie

Zakochać się to żyć

Kochać to umierać

Nie ma słusznych decyzji

Nie ma dobra i zła […]

Moja Muza

Ludzie, często rychle osądzani

Zewnątrz trochę zwariowani

Lecz w środku czyści, czuli, szczerzy

Co dzień ich mijam, co dzień ich widzę i mam tą pewność

Ciebie też spotkałem, nie tylko widziałem, również poznałem

Zawsze szalona ukrywasz swój ból przed słońca promieniem

Nie widać smutku, tęsknoty, żalu…

Jesteś tylko Ty…

Piękna, mądra, zwariowana

Co kryje medal?

Dwie strony…

Jasna pokazana światu wystarcza, lecz chce poznać tą drugą, ciemną połowę

Połowę, gdzie ukryte są tajemnice, pytania, odpowiedzi i wrażliwość, której się boisz

Wrażliwość którą podziwiam

Delikatna w każdym calu…

Nie dotykaj, nie krzycz, nie rań…

Jest bezpieczna, schowana w sercu

Odkryj przede mną tajemnice

Mała Muzo…

Ufaj, uwierz we mnie i chłoń słowa

Szczere słowa

Zapomnienie

Nie wiem już jak pisać

Zapomniałem

To przykre

To chore

Chcieć i nie móc

Wiem jak, gdzie, o czym…

Lecz to za mało

Brak mi odwagi, by walczyć z myślami, których tak bardzo się boję

One krzyczą w mej głowie i wołają o wolność

Uwolnić je?

Tak strasznie się boje

Każda sekunda mego nudnego życia mozolnie zbliża mnie ku końcowi,

A co będzie na końcu?

Myślenie, wiara, nauka…

Nic tego nie określi

Trzeba to przeżyć

Przeżyć ciemny jak węgiel mrok…

Wyjść z tego cało, stać się niezwyciężonym

Nikt tego nie dokona, już nie.

Zmiany

Nie umiem pisać o sobie

Nie umiem dawać przykładu

Nie umiem być tym jedynym

Nie umiem ciągle kryć żalu

Jestem inny, w kółko to powtarzasz

Jestem szczery, byłem, będę

Miły, dobry, progresywny

Patrzę wokół, nic nie widzę

Blade twarz, smutne miny

Co mam robić?

Walczyć? Krzyczeć?

Czy też przystosować się i milczeć…

Nie chce tego

Nigdy nie chciałem

Chce wolności

Chce się wyrwać

Czy pozwolisz?

Mało ważne…

Robię to co robić musze

Krzyczę, biegnę, zmieniam świat

Mały świat, swoją dusze, swoją miłość znaleźć muszę

Teraz wyjdę

Nie patrz, nie idź, sam to zrobię

Wole płonąć

Płonę…

Koniec

________________________________________

Kolejny wiersz :) mam nadzieje że się spodoba :) Moja Muza wielce szczęśliwa :P udostępniajcie i komentujcie zależy mi na Waszych opiniach :) Miłego wieczorku.

Tworcza wena

Twórcza wena, piękny sen, brak miłości, więcej łez

Idąc przez korytarz, ciemny i straszny niczym koszmary nocą,

Szukam odpowiedzi…

To zagadka…

To życie…

A jak żyć?

Nie wiem, to trudne, iść przez życie bez celu, bez ambicji, bez miłości, bez radości

Nie ma odpowiedzi, nikt Ci jej nie da…

Ona jest w sercu, Twoim sercu, póki nie znajdziesz celu, nie idź, stój i patrz

Ludzie błądzą, płaczą, cierpią, lecz my patrzmy, obserwujmy

Znasz odpowiedz?

Idź, idź tak aby nie żałować…

Wiara, nadzieja, miłość…

To takie proste, to takie kruche, to takie śmieszne

Jesteś pewien?

Żyj tak jakby to był Twój pierwszy i ostatni dzień na tym świecie

Nie patrz w tył, idź do celu…

Swojego celu.

_______________________________

Dawno nic nie pisałem i sam fakt, że coś tu dodaje jest dla mnie dużym zaskoczeniem :) Staram się do tego wrócić i mam nadzieje, że mi się uda. Wiersz napisany na sprawdzenie samego siebie pod namową mojej Muzy :) Dziękuje! :3

Jestem stracony

Jestem stracony. Nigdy nie miałem większej tęsknoty, ciągle się staram, ciągle się zmieniam i wiecznie rozmyślam nad miłości głosem.

On mnie wyzwala, głos Twój i dotyk uczucia.

On koi nerwy i złość, odbiera strach, daje spokój.

Ja chcę Cię więcej, bliżej, bardziej.

Zabierz mnie tam gdzie nie ma strachu, żalu, cierpienia.

Bądź Tą jedyną, Tą wieczna, Tą najważniejszą...

Idealny swiat naszej wyobrazni

Rzuceni między ludzką nienawiść, a szczyptę uczucia…

Niesieni tłumem nie patrząc na zegarki, w czasie zagubieni, w czasie zatraceni, w czasie pogrążeni…

Mamy wybór?

Zawsze jakiś jest, był i będzie… Chyba...

Między tłumem ludzi znaleźć swój cel, swoją cisze, swój czas, gdzie niezbadane, nieodkryte czeka na nas, czeka w nas…

Ten świat nie istnieje…

To tylko złudzenie zmęczonego człowieka czekającego na nowy świt, nowy dzień i nową szanse…

Nadzieja nie umrze póki nie umrze dusza…

Jakże cudne obrazy tworzymy w głowie czekając na zmiany które nie przyjdą…

Bo takie jest życie… bez zmian, jak koło toczy się po drodze, niczym ka zaplanowane z woli Stwórcy…

Czemu stoisz?

Na co czekasz?

Zmęczony człowieku otwórz serce i kochaj sercem bo tylko ono Ci pozostało…

Wątpliwość…

Jest coś jeszcze?

Nadzieja… ona nigdy nie umiera… złudne obrazy Utopii zostają w głowie i giną w niej bez sensu…

Człowiek nie ma wyboru…

Świat się pomylił, nie ma woli, zostaje tylko wola Gana…

Człowiek jest bezbronny...

Kieruje go prim i prim go zabije… takie jest koło ka… od zawsze na zawsze…

Po wieczność…

__________________________________________________________________

Domyślam się że większość z Was nie wie co oznaczają  zaznaczone słowa. W następnych wierszach spróbuje to objaśnić chociaż nie wiem czy mi się uda. Nie mniej jednak zachęcam do komentowania wiersza. :)