Intelektualny umysł rani, bezbolesną strzałą nieświadomych swego jestestwa, przechodniów okolicznej kopali słabych żartów i pogróżek. Umysły splątane w sidła nienawiści i głupiej żądzy zaistnienia w nicości brną do swych jam rozkoszy zwanych kolokwialnie “postami” żebrząc o ucięte ręce w katuszach ściskające pięść. Pięść nie zdążyła się zgiąć do końca, gdy nadszedł kres jej istnienia, a teraz tkwi tak skazana na łaskę i niełaskę swych oprawców.
Intelektualny umysł wie jak uderzyć i z jaką siłą wbić szpilkę w zad potwora, lecz czeka. W gruncie rzeczy tylko czas określi, kiedy siła uderzenia osiągnie swoje apogeum, w którym małe umysły zakończą krzyk i umilkną na wieki.
Potem zacznie się nowy dzień...
Intelektualny umysł wie jak uderzyć i z jaką siłą wbić szpilkę w zad potwora, lecz czeka. W gruncie rzeczy tylko czas określi, kiedy siła uderzenia osiągnie swoje apogeum, w którym małe umysły zakończą krzyk i umilkną na wieki.
Potem zacznie się nowy dzień...
