Żyj!

Mając w ręku kilka monet

Czuje, że to koniec

Czas wydać wszystko naraz

Nie patrzeć czy się staczasz

Ostatni moment, to jest ważne

Ostatni oddech, to się liczy

Nic przed i nic po

Tylko ta chwila

Wiec wyrzuć wszystko co masz i biegnij

Zabierz wszystkich, których znasz

Zabierz ze sobą wszystko co masz

I wyrzuć! Nie przywiązując się do rzeczy

Wyrzuć!

By pamiętać to kim jesteś

Żyj! Tak jak kiedyś, jako dziecko

Bądź! Bądź sobą, zawsze

Twórz chwile, te ulotne

Ciesz się, tym co niezastąpione

Czas przemija a Ty z nim

Wiec żyj, wiec żyj…

Limbo

Świat między światem, widzę go co noc

Ciemny, wręcz czarny

Limbo?

Miejsce, gdzie wszystko staje się puste, takie niczyje

Nie ma mnie, nie ma nas

Są oni

Wielkie stwory rysujące nam drogę donikąd

A my idziemy, jak słudzy, lecz bez wysiłku

Oni nic nie mówią

Nie wymagają, nie biją, nie stawiają warunków

Nie znam ich, lecz wiem

To tylko pozory, bo gdy nastanie ta chwila…

Nie będzie odwrotu, to nieuniknione

Dążąc bez celu, bez ambicji, bez wiary

Już dawno umarliśmy, już nikt nie tęskni, nikt nie pamięta

Czekamy na tą chwilę, chwilę wyzwolenia!

Optymista

Gdyby ktoś mnie kiedyś spytał: „Co to szczęście?”

Powiem: „Nie wiem!”

Mało entuzjazmu w głosie

Optymista?

Może trochę, lecz nie dziś, nie tej nocy

Wole smutki gdzieś zatopić

Wiara w lepsze jutro dawno już minęła

Po co sobie szkodzić?

Nikt mnie nie ochroni…

STOP!!!

Żal w głosie

Lepiej milczeć

Dlatego pisze

Lepiej milczeć

Głupi człowiek

Serca brak i dusza płonie

Nie z miłości

Nie…

To koniec?!

Koniec!

Pierwszy krok

Ważne jest rozpoczęcie, to jaką literą zaczniesz pierwszy wiersz

Tak jak pierwsze wrażenie wśród nowych znajomych,

Tak jak pierwsze słowo wypowiedziane w życiu,

Tak jak… Brak mi słów…

Banał, rozpoczęcie, a gdzie zakończenie, czy nie ono jest ważne?

Pierwsze zawsze jest lepsze, wyższe, ważniejsze

Chwile uchwycone przez obiektyw są jednostajne

Nie ma początku, ani końca

Jest tylko chwila

Chwila może być zła lub dobra, lecz zawsze przelotna

Wiec po co nam chwile?

Chwilami warto żyć!

Nimi i dla nich

Czas na odrodzenie

Nie całkowite ale jednak

Czas, złudne wrażenie przemijania

Czasem szybko, czasem wolno

Nie teraz…

Kiedyś…

Na pewno…

Wrócę…

Zamknięty umysł

Zamykam w sobie to co ulotne

Nie daję ponieść się emocjom

Każdy mój oddech odcięty od świata

Ludzie się bawią! Czerpią z życia to co ulotne

A ja?

Błądzę i czekam

Czekam i błądzę

By ponieść się choć raz uczuciom w mym sercu

Nie umiem

Nie mogę

Wciąż czekam i błądzę

Odcięty, zamknięty, samotny

Znów pisze ten tekst i myślę

„Po co!?”

I tak nikt mnie nie usłyszy

Nikt nie wesprze

Jestem sam wśród ciemności

Na zawsze…