Smutek wypełnia komórki w mej głowie
Czekam na spowiedź, czekam na spowiedź
Bo w głowie rozmowy nie milkną, to wiem
Nie zmienię się nagle to gruby lodowiec
Ciąży na sercu mi kamień ogromny
Patrząc wciąż w ludzi dających „odpowiedź”
Zmieniamy się w pustkę, bronimy się słowem
Czekając na lepsze momenty, odnowę
Być miłym i szczerym, przeciwne nastroje
Gubimy się w świecie, bo łatwiej się tonie
Dopóki powietrze w płucach, nie toniesz
Tak lecisz wciąż wierząc, że jutro…
Odpowiedź, odpowiedź…
Smutny ocean myśli dziś w głowie
To koniec? To koniec?
To Twoja odpowiedź…
