Czemu?

Czemu?

Pytanie znane

Pytanie wszechstronne

Ale czemu?

Kurwa czemu żyje?

Czemu chodzę po tej Ziemi?

Co sprawia we mnie zainteresowanie światem?

Nie łatwiej być głupim, nikim?

Bo co?

Bo życie?

Bo kariera?

Bo praca?

???

Nie ma zasad…

To tylko życie

Jeden słuszny wybór, to Twój wybór

Żaden inny

ŻYJĄC GINIESZ!

Czuje to każdego dnia, gdy patrzę w lustro

Pytania, pytania, pytania!

Czemu to? Czemu tamto?

Cykl

Wiara

Człowiek

Sztuka

Znów Bóg!

Bo mogę?

Nikt nie jest idealny i nie o to chodzi

Wiek nie daje inteligencji, nie uczy

Jestem młody, wiem

Jestem mądry, wiem

Jestem! To wiele

Ból życia w moim wieku dla wielu to udręka

Bo jak cierpieć mając zaledwie dwadzieścia lat

Mam wszystko, a czuje ból

Jak whisky przed oczami

Jak mróz za oknem

Czuje to!

Tylko czemu?

Brak wrażliwych na tej Ziemi

Brak jest głębszy

Nic nie zmieni

FAKT!

Czuj serce i czyń sercem

Bo ból jest wieczny, a w życiu:

„Ważne są tylko chwile!”

Warto. Bardzo. Krzyk?

To fraszka w ocenie strachu

Gdybym tylko żył

STOP!

Przygnębienie, miłość, otchłań!

Nikt, może jedna osoba…

Kto by zgadł?

To cud

Coś poza bólem

Jest tu…

Ze mną!

Pierwszy/Ostatni oddech

Mrok zamyka krąg nienawiści

Czerń zaplata ręce na szyi ofiary

Cykl dokonuje się w sekundę

Ofiara zabita

Pośród pyłu i gruzu

Wśród zakłamanej historii

Leżą ciała: zimne i kruche

Krucjata dokonana

Dwa kroki, stop!

Kolejna ofiara

Mord pokłóconych. Po co?

Bo krzyczą! 

Nikt nie odpuszcza

Krwawy krąg zatacza eliptyczne łuki

Czuć zapach siarki wypalonych broni

 Osuwają w cień swoje twarze

Zrozum, kochaj, walcz!

Kto dziś dobry?

Kto dziś zły?

Brak szuflad

Roztargnione głosy dzieci

Jeszcze nie wiedzą

Jutro one dorosną

 "Broń w ręce, chroń ojczyzny!"

Biedny los oblewa karty historii

Niewinna krew

Gorycz w głosie

Młodość nigdy nie była prostsza

Rodzisz się

Walczysz

Giniesz

Jak zbrodniarz...

Chwała zwycieżonym

W pamięci

W sercu

W historii

Coś w niczym

Gdyby wziąć COŚ i NIC?

Co będzie wieksze?

Pustka jest nieograniczona, lecz JEST

Wiec...

Czy NIC jest CZYMŚ?

Co ma siłę przebicia?

Niewiadoma czy oczywista?

Próżnia czy powietrze?

Wiara czy ateizm?

Gdzie są granicę absurdu ludzkich umysłów?

Ile umiemy pojąć?

Na ile pozwala nam intelekt...

Jedno jest pewne

Nie ma NIC

Zawsze COS jest

Tylko ciężko do niego dotrzeć

Tylko brak nam zrozumienia

Wielka tajemnica świata

Mała pigułka

Krok herosa

Drzwi do jutra

NIC!

Uparty umysł drąży i gryzie

Złamany duch

Nadzieja straconych

Absurd codzienności na tle historycznej klęski czlowieka

Podstęp z GÓRY

NIE MA NIC

NIE MA NIC

NIE MA...

NIC!

Tylko to po nas zostanie

Niszczący stereotypy

Opętani codziennością, ZANIKAMY!

Być indywidualnością, POWRACAMY!

Czerpać i dawać, BUDUJEMY!

Nic nie widać, to są prawdy

Twór wieczności, jutrzejszej nadziei iskra

Jestem JUTREM

Jesteśmy PRZYSZŁOŚCIĄ

Przyszłością narodu, świata, serca

Dziś tworzyć jutro, by jutro stworzyć DAR

Dar życia w każdym z nas

Nie bądź milczącym tłumem

Bądź krzyczącą jednością

Odrębnością codzienności, zbawieniem rutyny

Niszcz i buduj

Nie dziel, ŁĄCZ!

Skrajność w skrajność

Ramie w ramie

Serce w serce

Nie ma barier

Zostaje tylko wyobraźnia…

Czas

Człowiek żył, żyje, lecz czy będzie żył?

Poszukiwacze czasu wiedzą

Oni czują:

Rozdarcie czasu i istnienia.

Bo co to życie?

Zbiór zapomnianych wspomnień smutnego tłumu

Nie ma prawdy!

Jest czas

Nie ma życia!

Jest czas

Nic więcej

Snując się nocą przez puste ulice czuje czas

Przeplata mi się z powietrzem

Czas, czas na skupienie

Utrata, zysk, strata…

Tak w kółko

Nic nie ważne, bo to czas kieruje światem

Gdyby nie czas nie byłoby ludzi

Gdyby nie czas nie byłoby wspomnień

Czym są wspomnienia, jak nie określeniem zdarzeń w konkretnym czasie?

Tylko czas, nic więcej

Zabiorą życie

Zabiorą wiarę

A cholerny czas zostanie

By trwać w niezapomniane

By trwać...

Sekretny obraz

Kiedyś widziałem obraz, mam go przed oczami

Nie wiem co oznaczał, cały był ze stali

Co w nim mnie tak tknęło, nigdy się nie dowiem

Jednak znów go widzę, mąci mi wciąż w głowie

Naturalne kształty, naturalne myśli

Niczym łąka, pole, niczym góra liści

Tu przyroda żyje, dziś marzenia ziści

Każdy ma ten obraz, sztuką zrozumienie

Potem można tylko zmienić to znaczenie

Pomyśl człeku prosty, o czym mówią słowa

W nich ukryta prawda, którą każdy chowa

Sens życia ukryty w barwach

Sens życia ukryty w słowach

Sens życia ukryty w sercach

Do nich tylko wołam

„Namalujcie obraz, bo wciąż mąci w głowie

Chce go znów zobaczyć i nosić go w sobie…”

Żyj!

Mając w ręku kilka monet

Czuje, że to koniec

Czas wydać wszystko naraz

Nie patrzeć czy się staczasz

Ostatni moment, to jest ważne

Ostatni oddech, to się liczy

Nic przed i nic po

Tylko ta chwila

Wiec wyrzuć wszystko co masz i biegnij

Zabierz wszystkich, których znasz

Zabierz ze sobą wszystko co masz

I wyrzuć! Nie przywiązując się do rzeczy

Wyrzuć!

By pamiętać to kim jesteś

Żyj! Tak jak kiedyś, jako dziecko

Bądź! Bądź sobą, zawsze

Twórz chwile, te ulotne

Ciesz się, tym co niezastąpione

Czas przemija a Ty z nim

Wiec żyj, wiec żyj…

Limbo

Świat między światem, widzę go co noc

Ciemny, wręcz czarny

Limbo?

Miejsce, gdzie wszystko staje się puste, takie niczyje

Nie ma mnie, nie ma nas

Są oni

Wielkie stwory rysujące nam drogę donikąd

A my idziemy, jak słudzy, lecz bez wysiłku

Oni nic nie mówią

Nie wymagają, nie biją, nie stawiają warunków

Nie znam ich, lecz wiem

To tylko pozory, bo gdy nastanie ta chwila…

Nie będzie odwrotu, to nieuniknione

Dążąc bez celu, bez ambicji, bez wiary

Już dawno umarliśmy, już nikt nie tęskni, nikt nie pamięta

Czekamy na tą chwilę, chwilę wyzwolenia!

Optymista

Gdyby ktoś mnie kiedyś spytał: „Co to szczęście?”

Powiem: „Nie wiem!”

Mało entuzjazmu w głosie

Optymista?

Może trochę, lecz nie dziś, nie tej nocy

Wole smutki gdzieś zatopić

Wiara w lepsze jutro dawno już minęła

Po co sobie szkodzić?

Nikt mnie nie ochroni…

STOP!!!

Żal w głosie

Lepiej milczeć

Dlatego pisze

Lepiej milczeć

Głupi człowiek

Serca brak i dusza płonie

Nie z miłości

Nie…

To koniec?!

Koniec!

Pierwszy krok

Ważne jest rozpoczęcie, to jaką literą zaczniesz pierwszy wiersz

Tak jak pierwsze wrażenie wśród nowych znajomych,

Tak jak pierwsze słowo wypowiedziane w życiu,

Tak jak… Brak mi słów…

Banał, rozpoczęcie, a gdzie zakończenie, czy nie ono jest ważne?

Pierwsze zawsze jest lepsze, wyższe, ważniejsze

Chwile uchwycone przez obiektyw są jednostajne

Nie ma początku, ani końca

Jest tylko chwila

Chwila może być zła lub dobra, lecz zawsze przelotna

Wiec po co nam chwile?

Chwilami warto żyć!

Nimi i dla nich

Czas na odrodzenie

Nie całkowite ale jednak

Czas, złudne wrażenie przemijania

Czasem szybko, czasem wolno

Nie teraz…

Kiedyś…

Na pewno…

Wrócę…

Zamknięty umysł

Zamykam w sobie to co ulotne

Nie daję ponieść się emocjom

Każdy mój oddech odcięty od świata

Ludzie się bawią! Czerpią z życia to co ulotne

A ja?

Błądzę i czekam

Czekam i błądzę

By ponieść się choć raz uczuciom w mym sercu

Nie umiem

Nie mogę

Wciąż czekam i błądzę

Odcięty, zamknięty, samotny

Znów pisze ten tekst i myślę

„Po co!?”

I tak nikt mnie nie usłyszy

Nikt nie wesprze

Jestem sam wśród ciemności

Na zawsze…

Uczucie spadania

Grzeczny?

Trochę!

Miły?

Czasem!

Głośny?

Po co?

Gniewny?

Co to złość? Co to gniew?

Bijące dwa serca, skamieliny nad przepaścią, obijają się o siebie dając głuchy dźwięk nadający szepcące echo

Rześkie, lekkie powietrze

Stary, pozorny strach

Uczucie spadania, ratunek duszy przed spojrzeniem śmierci

To ranek, promień światła…

To ja i pot na czole

Żyje!

Pozornie, bo naprawdę tylko „nie ginę”

Gniew przed samym sobą,

Bo to takie proste nie walczyć z problemami…

Cel

Pustka, oko, droga, mróz

Przekonanie, że istnieje

Nie ma go i nie będzie

Pustka w głowie

Pustka w sercu

Nie, że pęka

Nie, że płacze

Krzyczy, wrzeszczy, klnie na ludzi

Po co?

Wiatr otarł łzy, zamroził

Wszystko twarde, nie ma celu

Jaki sens dawać drugą szanse bez konkretnych celów?

Przemijanie jak liść na drzewie

Rośnie, rozkwita i opada bez…

Może drugie dno, druga strona medalu?

Chłód, mróz i czekanie

Narodzenie?

Sensu – brak, celu – brak, życia – brak!

Bo czasem dni są ciężkie

Bo czasem dni są trudne

Bo czasem życie nie daje nam szans

Czas pokazać, że to życie to JA!